من فکر میکنم
هرگز نبوده قلب من اینگونه
گرم و سرخ
احساس میکنم
در بدترین دقایق این شام مرگبار
کزین هزار چشمه ی خورشید در دلم
میجوشد از یقین
احساس میکنم
در هر کنار و گوشه ی این شوره زار گرم
کزین هزار جنگل شاداب ناگهان
میروید از زمین
آه ای یقین گمشده
ای ماهی گریز
در برکه های آیینه
لغزیده تو به تو
من آبگیر صافی ام
اینک به سحر عشق
از برکه های آیینه
راهی به من بجوی
من فکر میکنم
هرگز نبوده دست من اینسان
بزرگ و شاخ
احساس میکنم
در چشم من
به آبشر اشک سرخ گون
خورشید بی غروب
غروری که شب نهد
احساس میکنم
در هر رگم به هر تپش قلم من کنون
بیدار باش غافله ای میزند جرق
آمد شبی برهنه ام از در غروب آب
در سینه اش دو ماهی و در دستش آیینه
گیسوی خیس او خزه گون
چون خزه به هم
من بانگ برکشیدم
از آستان یخ
آه ای یقین یارم
بازت نمینهند
ها ها ها