چون پاره سنگی عاشقم
به گنجشکی هراسان
و هر بار نا امید
بر می گردم به خاک
بر می گردم به خویش
نا امید و نیازمند
زبانه می کشد آغوشم
به سویت
از تو دور افتادم
از تو دور افتادم
در بی مجالی و لالی
به کاغذ آتش رسیده می مانم
جدا شده ای از نخ نگاهم
چون بادکنک ماه
سال هاست از کرشم باران تو میگذرم
بی چتر و بارانی
در سایه پنهان میشوم
در گریه پیدا
هرچه هستم از تو دورم دور
دوردوردور