جاده ها دیگه تمومن
یکی تنهاییمو برده
حالا باید باورم شه
آسمون ابری نداره
توی جاده زیر رگبار
نبریدن تا رسیدن
مثل موج لب ساحل
پرم از لحظه ی دیدن
روح پرواز توی رگهام
شوق زندگی به من داد
تا رسیدن به خود من
بی اثر بود زوزه ی باد
حالا خورشید روبرومه
دیگه فصل سایه مرده
جاده ها دیگه تمومن
یکی تنهاییمو برده
حالا باید باورم شه
آسمون ابری نداره
دیگه فانوسی نمیخوام
ماه آسمون بیاره