یادمه بچه گیا روزا بی رنگ نمی شد

شبامون مهتابی بود کسی دلتنگ نمی شد

کوچه از فریاد ما چشمو رو هم نمی ذاشت

کسی تو باغ دلش گل حسرت نمی کاشت

چشمای پنجرمون بوی بارون می دادند

واسه با معرفتی آدما جون می دادند

خونمون کاکلی داشت کوچه ها خاکی بودن

ریش سفیدان محل مظهر پاکی بودن

حیاط مدرسمون از گل رازقی بود

───┤ ♩♬♫♪♭ ├───

کتاب های شعرمون غزلاش عاشقی بود

وقتی روشن میشدن چراغ ستاره ها

بادبادک ها را به شوق پر میدادیم تو هوا

سفرمون خالی نبود از بوی نون و پنیر

خواب های خوش میدیدیم همیشه روی حسیر

چشمای خواب زدمون حالا بیدار نمیشن

عالم بچگیا دیگه تکرار نمیشن