تویی که مرحم تموم دردامی

تویی که همدم امروز فردامی

این توبودی که به من راهو نشون دادی

این توبودی که نلرزیدی به هر بادی

این توبودی که توی طوفان سختی

به ریشه داشتن عادتم دادی

میبینی از تو دوری گرچه سخته

اما مهر تو تو وجودم نقش بسته

ای تموم آیین باور من

شونه هات تکیه گاه آخر من

تو هجوم حادثه اولین سپر

تنها قهرمان زندگی من

پدر. پدر

این دیونه به تو مدیونه

به تو مدیونه از تو میخونه

به تو که واسه آبادی رویای من

تموم زندگی تو کردی ویرونه

مدیون به رنگ سفید روی موهات

به ایم که نپرسید که چطور میگذره روزات

میترسم از اون لحضه شومی

که نتونی بلند شی روی پاهات