شب فراق که داندکه تا سحر چند است
مگر کسی که به زندان عشق در بند است
گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم
کدام سرو به بالای دوست مانند است
قسم به جان تو گفتن طریق عزت نیست
به خاک‌پای تووان هم عظیم سوگند است
که با شکستن پیمان و برگرفتن دل
هنوز دیده به دیدارت آرزومند است
فراق یارکه پیش تو کاه برگی نیست
بیا و بر دل من بین که کوه الوند است
ز دست‌رفته نه تنها منم در این سودا
چه دست‌هاکه ز دست تو بر خداوند است